Afgelopen week sloop het er opeens weer in. Mijn schuldgevoel ten opzichte van mijn kinderen. Als moeder met een eigen bedrijf komt het wel eens voor dat ik even geen aandacht kan geven aan mijn kinderen. In verband met een businesscall, een vergadering of andere belangrijke zaken voor mijn bedrijf. Doorgaans valt dat niet zo op want dan zijn de kinderen op school, bij de opvang of is hun vader er. Maar in vakanties zijn de kinderen thuis en wanneer ik dan ga werken valt het mijn kinderen natuurlijk wel op.
“Mama waarom moet jij toch altijd werken als wij thuis zijn”
Mijn oudste zoon was in de vakantie in de wolken. Lekker veel tijd spenderen met zijn moeder en vele leuke dingen doen. Echter waren er ook momenten dat ik toch even wat werk moest verrichten. Dit deed ik vaak wanneer zij lekker aan het spelen waren of wanneer hun vader thuis was. Maar het kwam ook wel eens voor dat ik een belangrijk telefoontje moest plegen en ik ze dan even een opdracht gaf zodat ik dit in alle rust kon doen.
Na een van die (sporadische) momenten kreeg ik een boze zoon op schoot die zich afvroeg waarom ik toch ALTIJD moet werken als zij thuis zijn. Niet helemaal op waarheid berust natuurlijk, want ik heb juist heel erg weinig gewerkt en deed dit voornamelijk als ze sliepen of er niet waren. Maar goed, voor zijn gevoel was dit nu wel even zo. Omdat hij het zo gewend was om wél aandacht te krijgen.
Voel ik me dan schuldig?
Ik geef toe, op zo’n moment voel ik me echt wel even schuldig. Natuurlijk staan mijn kinderen op nummer 1. Maar mijn werk is ook belangrijk. Niet alleen omdat het geld in het laatje brengt en we daardoor juist al die leuke dingen kunnen doen. Echter ook omdat ik mijn werk gewoon echt leuk vind en er heel veel energie uit haal. Anderen helpen, echt van waarde zijn niet alleen voor mijn gezin maar ook de buitenwereld. Dat geeft mij een goed gevoel en daar word ik nog gelukkiger van.
Plus ik vind het zelfs goed dat mijn kinderen zien dat ook hun moeder werkt. En dat ze daardoor wellicht de traditionele rolverdeling tussen man en vrouw anders zullen zien. Zolang er maar balans is. En ja, balans is tegenwoordig een hip en vies woord bijna. Toch gebruik ik hem. Want balans is niet iets wat je altijd hebt, maar waar je altijd naar moet zoeken en voor moet waken.
Voel jij je wel eens schuldig als moeder met een bedrijf?
No Comments